Εις οιωνός άριστος...

Τούτες τις μέρες θυμήθηκα το ιστορικό βιβλίο του Γ. Δημαρά με τον -βιτριολικού χιούμορ- και καθ΄όλα καθώς φαίνεται διαχρονικό τίτλο του'' Εμπρός στον έτσι που χάραξε ο τέτοιος ''. Πιο έντονα όμως ανασύρθηκε από τη μνήμη μου μια σελίδα του, με το ευφυές σύνθημα ενός τοίχου που κατά παράφραση σκιτσάρει την ακατανόητη ψυχοσύνθεση μας. 

'' Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι πέρι ΠΑΡΤΗΣ !
Ο τομαρισμός και η ελαφρά κρίση, μια δυσνόητη περιφρόνηση για οτιδήποτε ακουμπά τη συλλογική ανάγκη , ένας δυσερμήνευτος αξιακός κώδικας με μοναδική κοινή συνισταμένη το υπερεγώ, μια χαλαρότητα μπρος σε μια προδιαγεγραμμένη καταιγίδα, αγνόηση βασικών κανόνων, όχι μόνο έκτακτων αλλά και τακτικών. 
Από ποια υλικά είμαστε φτιαγμένοι ρε παιδιά εμείς οι άτρωτοι ;
Τι μας ψώμωσε έτσι το σώμα και περνιόμαστε για γενναίοι ;
Πόσο μας αφορά άραγε η έννοια κοινότητα ;
Περνά η ταινία της ζωής μας μέσα από τις ζωές των υπολοίπων ;
Τι σόι λαός είναι αυτός που δε λογαριάζει τίποτα μπρος στο κεφάλι του ;
Μας υποσχέθηκε κανείς εγγυημένη μακροζωία ; 
Τα ερωτήματα που ισχύουν στο διηνεκές ,τίθενται βέβαια τώρα πιο επιτακτικά. 
Ζούμε μέσα σε ένα τραύμα. Όλοι. 
Κάποιος διδακτορικός φοιτητής θα βρεθεί να εκπονήσει τη διατριβή του πάνω στις κοινωνικές συμπεριφορές σε καιρό πανδημίας , αν δεν το χει κάνει ήδη.
Μα και αργότερα αφού μαζέψουμε τα συντρίμμια μας , η κοινωνιολογία θα σκύψει βαθιά σε έννοιες σχετικές με το μετατραυματικό στρες , τη διάρκεια ζωής της λέξης ''απαγόρευση'' στη πολιτική μας συνείδηση ( μας αφήνουν να βγούμε για τρέξιμο; - με ρώτησε ένας φίλος προχθές ).
Αλλά ακόμα και τον κίνδυνο μακροημέρευσης μιας κοινωνικοπολιτικής αποστείρωσης, το πως θα διαθέτουμε πια τον εαυτό μας σε επίπεδο προσωπικών σχέσεων και σε ζητήματα συναισθηματικής συνδιαλλαγής και ασφάλειας και φυσικά επαγγελματικής σφαίρας. 
Ίσως και οι λογοτέχνες στραφούν σε θέματα μετα-δυστοπικά ή ασχοληθούν με εικόνες και συναισθήματα σε επαναπατριζόμενους έρωτες και φιλικά reunion.
Όμως όλα αυτά είναι και λίγο b-movies της ιστορίας όταν προέχει η ανθρώπινη ζωή.
Και εδώ καλύτερα να σταματήσω.
Να προσευχηθούμε όλοι για την υγεία των συνανθρώπων μας. 
Να βοηθήσουμε στο ποσοστό του χρέους που μας αναλογεί.
Διαφορετικά θα επιστρέφουμε συνέχεια σε αυτό που έγραψε κάποτε ο Ναζίμ Χικμέτ..,

ΤΟ ΠΙΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

                             

Σαν το σκορπιό είσαι, αδερφέ μου,

σαν το σκορπιό

μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου.

Σαν το σπουργίτι είσαι, αδερφέ μου,

σαν το σπουργίτι

μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του.

Εχ, σαν το στρείδι είσαι, αδερφέ μου,

σαν το στρείδι

το σφαλιγμένο και ήσυχο.

Τι τρομερός που ’σαι, αδερφέ μου,

σα στόμιο σβησμένου ηφαίστειου.

Κ’ ένας δεν είσαι, αλλοίμονο,

δεν είσαι πέντε

δεν είσαι μήτε και μιλιούνια.

Πίνακας
Diego Rivera - Dia de muertos